XXIV Niedziela Zwykła - 17 września 2023

Refleksja

Słowo Boże zachęca nas do patrzenia na rzeczywistość, w której żyjemy, w perspektywie życia wiecznego. We fragmencie dzisiejszej ewangelii słyszeliśmy o tym, że "Piotr podszedł do Jezusa i zapytał: «Panie, ile razy mam przebaczyć, jeśli mój brat zawini względem mnie? Czy aż siedem razy?»". Jezus wyjaśnia, że darowanie winy bliźniemu otwiera nas większą miłość, daje nam dostęp do Bożego przebaczenia. Natomiast naśladowanie nielitościwego dłużnika powoduje, że nasze chrześcijaństwo pozostaje tylko niewiele znaczącą deklaracją z przeszłości.

Wielu, którzy przebaczyli bliźnim ich poważne przewinienia, wyznaje: "bez wiary byłoby trudno". Warto w tym momencie postawić sobie pytanie: na czym polega chrześcijańskie przebaczenie, które jest naszym obowiązkiem? Bez przebaczenie życie w rodzinie, sąsiedztwie czy społeczeństwie byłoby nie do zniesienia. Wzorem jest dla nas Ojciec niebieski, którego naśladowcami mają stawać się uczniowie Boskiego Mistrza. Wielkość Bożego przebaczenia doskonale ukazuje przypowieść o nielitościwym dłużniku. Widzimy w niej wszechmoc i majestat, który objawia wielkość Bożego miłosierdzia. Możemy również zauważyć, iż zapomniał o tym sługa z przypowieści: "Sługo niegodziwy! Darowałem ci cały ten dług, ponieważ mnie prosiłeś. Czyż więc i ty nie powinieneś był ulitować się nad swoim współsługą, jak ja ulitowałem się nad tobą?". Za to zaniedbanie spotkał owego sługę straszny sąd. Podobny los czeka każdego z nas, jeśli nie przebaczymy z serca tym, którzy wobec nas zawinili.

Być chrześcijaninem to kochać. A miłości nie ma bez przebaczenia. Przypomina nam o tym Kościół w uczynku miłosierdzia "urazy chętnie darować". Urazy powstają w wyniku cierpienia zadanego człowiekowi. Bóg pierwszy daje nam przykład, co robić z tego rodzaju bólem, urazami - On je daruje. Przypomina tym samym, że darowanie urazów jest powrotem do dobra. Natomiast "zatwardziałość serca" nie dopuszcza zmiany, rozwoju czy postępu. I jest formą odmowy nawrócenia.

ks. Leszek Smoliński

Złota myśl tygodnia

Będziemy szli do nieba czwórkami, piątkami, szóstkami. My księża z wiernymi, mąż z żoną, siostra zakonna z siostrami ze wspólnoty. Nikt do nieba nie wejdzie sam.

ks. Piotr Pawlukiewicz

Na wesoło

Rozmowa o pracę.

Ile będę zarabiał - pyta kandydat.

Na początku 1800 zł, a potem nawet 2200 zł - odpowiada pracodawca.

To ja przyjdę potem.

Patron tygodnia - 19 września

Św. Emilia Maria Wilhelmina

Emilia urodziła się 6 września 1787 r. na zamku Druelle, niedaleko Rodez (Francja). Wychowywała ją babka. Uczyła się w misji św. Cyryla, gdzie w wieku 18 lat została nauczycielką. Wcześnie zasmakowała w modlitwie i nauczyła się odwiedzać ubogich. W 1804 r. zdecydowała się zrezygnować z sukcesów ziemskich i oddać się całkowicie na służbę Bogu i ubogim. Przebywając w Villefranche dostrzegła, że sprawą najbardziej naglącą jest nauczanie i wychowanie chrześcijańskie. Próbowała potem życia zakonnego u szarytek w Nevers, u panien adoratorek w Cahors, u sióstr miłosierdzia w Moissac. Nie odpowiadało to jednak jej aspiracjom. W 1815 r. razem z trzema młodymi dziewczętami poświęciła się nauczaniu ubogich dzieci. Dzieło rozwijało się z początku powoli, z czasem przekształciło się w zgromadzenie zakonne Świętej Rodziny w Villefranche. W 1817 r. siostry złożyły śluby zakonne. W 1834 r. Emilia jako przełożona generalna wspólnoty dokonała podziału zgromadzenia na dwie gałęzie: kontemplacyjną (istniało wtedy 5 domów klauzurowych) i czynną, gdzie siostry prowadziły przedszkola, szkoły i różne dzieła dobroczynne. Gdy 19 września 1852 r. Emilia zmarła, zgromadzenie liczyło już 36 domów. Zachowały się jej listy i autobiografia. Beatyfikacji (w 1940 r.) i kanonizacji Emilii (dziesięć lat później) dokonał papież Pius XII.

Opowiadanie

Idę do przodu, tak jak osioł

Idę do przodu jak osioł z Jerozolimy,

który w Niedzielę Palmową,

był królewskim i spokojnym wierzchowcem Mesjasza.

Nie jestem uczony,

ale umiem coś bardzo ważnego:

wiem jak na moim grzbiecie

dźwigać Chrystusa,

a to czyni mnie bardziej dumnym

od Burgundczyka czy Baska.

Dźwigam Go, ale On mną kieruje:

ufam Mu, a On prowadzi mnie do swego królestwa.

Kto wie jak bardzo niepokoi się mój Pan,

kiedy się potykam o kamień!

Lecz nigdy mi tego nie wypomina.

Ach, jak miło jest odczuć

Jego dobroć i wielkoduszność:

pozwala mi spokojnie podziwiać

cudowną oślicę Balaama,

snuć słodkie sny idąc przez żniwne pole,

i zapomnieć wręcz o tym, że niosę Go na swym grzbiecie.

Idę naprzód w ciszy.

To cudowne, jak wiele można zrozumieć nie rozmawiając wcale!

Jego zwyczajne słowa, które tak dobrze rozumiem,

wydają się być powiedziane specjalnie dla mnie:

"Jarzmo moje jest słodkie,

a brzemię moje lekkie."(Mt 11,30).

Zwierzęca ufność,

tak jak wtedy, kiedy w bożonarodzeniową noc,

dźwigałem uroczyście Jego Matkę do Betlejem.

Idę przed siebie z radością.

Gdy pragnę wyśpiewać Mu chwałę,

drę się jak dziki diabeł,

bo śpiewam bardzo nieczysto.

On wtedy się śmieje serdecznym śmiechem,

a uśmiech Jego zamienia mękę mojego stąpania

w lekki krok po balowym parkiecie

a moje ciężkie kopyta w uskrzydlone sandały.

Idę naprzód jak osioł co niesie na grzbiecie Chrystusa.

Wierzę w Kościół - katechezy o Domu Bożym dla nas cz. 43.

Chodzi o to, że komunia Boga z człowiekiem ma swoje jednorazowe historyczne urzeczywistnienie w Jezusie Chrystusie. On stanowi szczyt wszelkiej komunii między Bogiem i człowiekiem (communio perfecta). Przez Niego wszechmocny Bóg "(...) w nadmiarze swej miłości zwraca się do ludzi jak do przyjaciół i obcuje z nimi, aby ich zaprosić do wspólnoty z sobą i przyjąć ich do niej" (KO 2). W ten sposób zjednoczenie Bóstwa i Człowieczeństwa w Chrystusie staje się podstawą ukonstytuowania nowej wspólnoty w historii zbawienia. Przez swoje wcielenie Boży Syn jednoczy się jakoś z każdym człowiekiem (por. KDK 22), a przez to nowy związek w Chrystusie otwiera się i rozciąga na nowy związek ludzi między sobą (por. CN 3). Rozwija się komunia żywa i ożywiająca, która sprawia, że chrześcijanie są własnością Chrystusa, jak latorośl wszczepiona w winny krzew (por. ChL 18).

Jedność z Chrystusem i jedność między chrześcijanami stanowią więzy Ducha Świętego, którego ochrzczeni otrzymują w darze. On wszczepia nas w Chrystusa (por. J 15,1-10). Dzięki Niemu udziałem naszym staje się szczególny rodzaj in-egzystencji: życie, trwanie w Chrystusie. "Obiecane tedy odnowienie, którego oczekujemy, już się rozpoczęło w Chrystusie, postępuje dalej w zesłaniu Ducha Świętego i przez Niego trwa w Kościele" (KK 48).

bp Andrzej Czaja