Radość przebaczenia grzechów

"Niech zniknie spośród was wszelka gorycz, uniesienie, gniew, wrzaskliwość, znieważenie - wraz z wszelką złością. Bądźcie dla siebie nawzajem dobrzy i miłosierni! Przebaczajcie sobie, tak jak i Bóg nam przebaczył w Chrystusie".

List do Efezjan 4, 31-32.

Szaweł (hebr. "pożądany") był gorliwym faryzeuszem, troszczącym się o przestrzegania Prawa. To doprowadziło go do fanatycznej wręcz żądzy usuwania wszystkiego i wszystkich, którzy mogli tym przekonaniom zagrozić - z "uczniami Pańskimi" (Dz 9, 1) na czele. Spotkanie ze Zmartwychwstałym Chrystusem doprowadziło jednak nie tylko do zmiany imienia, ale przede wszystkim do głębokiej przemiany samego Szawła.

My również w imię bezwzględnej obrony wyznawanych wartości możemy nie zauważać drugiego człowieka. Jego wrażliwość, nierzadko kruchość, przeżycia wewnętrzne czy kondycja duchowa mogą nie mieć większego znaczenia w zderzeniu z naszym zdenerwowaniem. Warto w osobistym rachunku sumienia odpowiadać sobie od czasu do czasu na pytanie: czy nasze życie nie jest przyprawione goryczą i gniewem? Czy nie zdarzyło się nam unosić, aż do znieważania tych, z którymi przyszło nam żyć?

Tymczasem Jezus przebaczył nam jeszcze wtedy, kiedy byliśmy bezsilni (Rz 5,6). Nieustannie zachęca nas do przyjęcia tego darmowego daru, a w konsekwencji zerwania ze starym życiem, by wejść na drogę stawania się dobrymi i miłosiernymi jak Ojciec.

Kiedy nie wiemy, co czynić, warto prosić Zmartwychwstałego, by lękową wrzaskliwość i złość pomagał nam pokonywać radością ze spotkania z Nim. Będąc "pielgrzymami nadziei", głośmy bliskim i dalekim Ewangelię o pokoju, stale odnawiając się w Duchu Świętym dzięki Słowu Bożemu. Pozwólmy Panu zdjąć łuski z naszych oczu, by nasze światło jaśniało, pokonując mrok tymczasowej beznadziei. Jak Pan przebaczył nam, tak i my przebaczajmy!